"خسته ام "

 

                   دلم گرفت از آسمون ، هم از زمین ، هم از زمون

                        تو زندگیم ، چقدر غمه ، دلم گرفته از همه

                        ای روزگار لعنتی ، تلخه بهت هر چی بگم

                        من به زمین و آسمون ، دست رفاقت نمیدم

                 -----------------------------------------------------------------------

 

" خسته ام "

 خسته ام از هجوم افکار

 خسته از این تن تب دار

 خسته از ، ناباوریها

 این همه بی یاوریها

 خسته از دل خوش کٌنکها

 برای این آدمکها

 خسته از ، هر چی که دارم

 چه خوب ، چه بد

 یا اونایی که ندارم

 خسته از ، حرفای پوشالی

 از آدمای تو خالی

 خسته از ، حرفای گفته

 حرفای سرپوش گذاشته یا نگفته

  خسته ام ، از همه ی دلتنگیا

  از این زندگی ، که همش شده ریا ...

  خسته از ، نگاه مردم

  از توقعات ، آدمای بی ترحم !!!

  خسته ام ، از زنده بودن

 دل به یاری نسپردن

 خسته ام ، خسته و تنها...!

 کاشکی ، وقتش برسه

 آروم بشه ، این تن تب دار...

 

 

   

" جاده "

 

                                                 معبودا             

                          سینه ام بگشا ،خطاهایم ببخشای

                         عذرم بپذیر و مرا در پناه عطوفت

                                               و

                                    مهرت قرار ده...!!!

                                                              

 ( این روزا خیلی خسته ام .چراشو  نمیدونم .فقط میدونم مجبورم مثل همیشه

 لبخند به لب داشته باشم تا کسی نفهمه درونم چه غوغایی بپا شده. )

ایستاده ام 

 در نیمه ی راه  جاده ای که ،

ابتدا انتهایش نا پیداست .

به هر سو می نگرم ،

نقطه ای است نامعلوم.

آه ، که چقدر خسته ام...

کوله بارم سنگین است.

باید قدری بیاسایم.

در پناه آنچه تکیه گاهم باشد.

اما کجا ؟

به کی ؟؟؟

مانده ام تنها ...!!!

نه همسفری ،

نه امیدی

خداوندا !!!

در نیمه راه تنها رهایم مکن...!!!

خود گواهی از تنهایی گریزانم ،

یاری ام کن و مرا به مقصد برسان...!

          

من آن مرغم که افکندم به دام صد بلا خود را

                              به یک پرواز بی هنگام کردم مبتلا خود را

نه دستی داشتم در سر ، نه پایی داشتم در گِل

                           به دست خویش کردم ،این چنین بی دست و پا خود را

چنان از طرح وضع ناپسند خود گریزانم

                         که گر دستم دهد از خویش ،هم سازم جدا خود را

 

" باید از تو می گذشتم "

 

                                      خداوندا !               

                     در شوره زار سخت و تلخ روزمره گیها ،

                             تنها یاد توست که التیام بخش و

                              شیرین کننده این تلخیهاست ...

                                                            

 

                باید از تو می گذشتم ،تویی که عزیزترینی

                 تو یه حس عاشقونه ، برای من بهترینی

               باید از تو می گذشتم ،تویی حس عاشقیهام

          تویی که قدم میذاشتی ،توی خواب و توی رویام

              باید از تو می گذشتم ،تو برام حسی غریبی

   تو تموم خستگیهام ،تویی که فقط تونستی دل ساده ی منو بفریبی

 باید از تو می گذشتم ،تویی که حتی نداشتی ، یه صداقت تو کلامت

           من می رم تا بی نهایت ، تو بمون با روزگارت

    باید از تو میگذشتم ،ای همه غرور دنیا توی چشمای سیاهت

            آخرش منو گذاشتی ،توی حسرت نگاهت

 باید از تو می گذشتم،تویی که یه روزی بودی همه ی داروندارم

                        به خدا سپردمت من ،

                              تو برو ....

         نمی خوام تا دنیا دنیاست ،بذاری چشم انتظارم

                      باید از تو می گذشتم ،

                      باید از تو می گذشتم ....

 

 

 

" سکوت "

 

    "   بهاران رفت و گُل از بوستان رفت

                                        حساب روز و شب از دستمان رفت  "

 

" سکوت "

سکوت می کنم ،

 به اندازه ی همه ی ستاره های آسمان ،

که حتی یکی از آنها را حتی به دروغ ،

در تصرف خویش ندارم .

سکوت می کنم ،

به پهنای اقیانوسی که ،

ابتدا و انتهایش نا معلوم است .

سکوت می کنم ،

به اندازه ی همه ی حرفهای درون دلم ،

که هنوز خیلی از آنها ناگفته مانده .

و سکوت می کنم ،

به اندازه ی همه ی عمرم ،

که ند انستم چگونه سپری شد ،

و نمی دانم ،

 تا به کی باید این تن تب دار ، را با خود همراه کنم  .

سکوت می کنم ،

به خاطر تو ،

به خاطر خودم ،

تا مبادا ، راز درونم برملا شود !!!

سکوت می کنم ،

تا کسی نداند که هنوز هم بی تابانه میخواهمت !!!

سکوت می کنم ،

تا روزی ، از غم کلامم مرغ عشق خانه ،

از خواندن باز نماند، و باز هم سرود عشق سر دهد .

سکوت من ، فریاد من است ،

که از هر صدایی رساتر و لرزاننده تر است .

فریادی است برای درد درونم .

مرحمی برای زخمی کهنه ، که بر دل دارم .

حرفهایی که فرصت نشد ،

 حتی یکی از آنها را بر زبان جاری کنم ...

و محکوم به سکوتی دائم شدم ...!!!

سکوت من ، همه ی حرفم شد .

سکوت من ، سرپوشی برای دردهای درونم ،

آبی روی آتشی همیشگی ،

و سکوت شد ،

همدم و یار همیشگی ام ...